Niet lang daarna richtte de HEER zich tot Abram in een visioen: ‘Wees niet bang, Abram: Ikzelf zal een schild voor je zijn. Je loon zal vorstelijk zijn.’ ‘HEER, mijn God,’ antwoordde Abram, ‘wat voor zin heeft het mij te belonen? Ik zal kinderloos sterven, en alles wat ik bezit zal het eigendom worden van Eliëzer uit Damascus. U hebt mij immers geen nakomelingen gegeven; daarom zal een van mijn dienaren mijn erfgenaam worden.’ Maar de HEER sprak opnieuw tot hem: ‘Nee, niet je dienaar zal jouw bezittingen erven, maar een kind dat jijzelf zult verwekken.’ Daarop leidde Hij Abram naar buiten. ‘Kijk eens naar de hemel,’ zei Hij, ‘en tel de sterren, als je dat kunt.’ En Hij verzekerde hem: ‘Zo zal het ook zijn met jouw nakomelingen.’ Abram vertrouwde op de HEER en deze rekende hem dit toe als rechtvaardigheid.

Genesis 15:1-6

In deze tekst klinkt vertrouwen door. Vertrouwen dat het uiteindelijk goed komt.
Iets wat je je vaak helemaal niet kan voorstellen als je ziet wat er om je heen in de wereld gebeurt.
Kijk eens naar de sterren, tel ze als je kunt. Zoveel nakomelingen wordt Abram beloofd.
En Abram vertrouwt op God.

“Oma, geloof jij in de oerknal of geloof jij in Jezus?” vroeg mijn kleinzoon van 6 tijdens een wandeling
naar het dorp. En hij zei er meteen achteraan: “Ik geloof in de oerknal”. Hij keek me vragend aan. Ik
vertelde hem over de liefde en dat de wereld daar zo veel mooier van kan worden. “Ja” zei hij, “oma,
ik bid elke dag tot God dat er vrede in de wereld mag komen”.

“Waar worden jullie blij van”, wordt tijdens de kinderdienst gevraagd. Met een stralende blik
antwoordt Eva dat ze er zo blij van wordt, dat Nikodem bij Esther mag wonen.

Als ik naar kinderen kijk denk ik: eens gaat het goedkomen.
Ik dank God dat ik daarop mag vertrouwen.
In deze adventstijd gaan we de ster achterna en kijken we uit naar Kerst,
de geboorte van Jezus, de Messias,
en ik wens je hoop en vertrouwen toe.
~Joke A-F.

Lied: Messiah Bright Morning Star
Er zal een ster uit Jakob komen, een heerser zal opstaan uit Israël. Een Koning zal regeren en gerechtigheid
uitvoeren, een hogepriester zal uit Bethlehem komen. Messias! Messias! Messias Bright Morning Star!

Ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Want de eerste hemel en de eerste aarde zijn voorbij, en de zee is er niet meer. Toen zag ik de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem, uit de hemel neerdalen, bij God vandaan. Ze was als een bruid die zich mooi heeft gemaakt voor haar man en hem opwacht. ₃Ik hoorde een luide stem vanaf de troon, die uitriep: ‘Gods woonplaats is onder de mensen, Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal als hun God bij hen zijn. Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’
Hij die op de troon zat zei: ‘Alles maak Ik nieuw!’ – Ik hoorde zeggen: ‘Schrijf het op, want wat hier wordt gezegd is betrouwbaar en waar.’ –

Openbaring 21:1-5

De HEER bewijst zijn liefde: wij zijn nog in leven! Zijn ontferming kent geen einde.
Elke morgen schenkt Hij nieuwe weldaden. – Veelvuldig blijkt uw trouw!
Klaagliederen 3:22,23

Deze tekst roept tegenstrijdige gevoelens en verwarring bij mij op:

Aan de ene kant:
Het is een troostende en hoopvolle tekst zoals ik die in mijn huidige situatie ervaar.
Ik heb net een nieuwe heup gekregen en ben dankbaar voor de goede medische zorg die ik kreeg,
goede pijnbestrijding, hulp bij revalidatie, lieve mantelzorgers om me heen.
Veel om dankbaar voor te zijn en mijn zegeningen te tellen.

Aan de andere kant:
De tekst staat haaks op het geweld en de ellende in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever.
De verzen 1 – 21 uit Klaagliederen 3 (en Klaagliederen 2 daaraan voorafgaand) lijken nagenoeg
de verwoesting, wanhoop, doodstrijd en angst van de Palestijnen te beschrijven.
Ik hoop en bid dat de Palestijnse christenen, moslims en joden in Israël en in de bezette gebieden
de hierboven genoemde verzen 22 en 23 spoedig vanuit hun geloof mogen ervaren en kunnen beamen.

~Geeske v. S.

In de zesde maand zond God de engel Gabriël naar de stad Nazaret in Galilea, naar een meisje dat was uitgehuwelijkt aan een man die Jozef heette, een afstammeling van David. Ze heette Maria en ze was nog maagd. […] De engel zei tegen haar: ‘Wees niet bang, Maria, God heeft je zijn gunst geschonken. Luister, je zult zwanger worden en een zoon baren, en je moet Hem Jezus noemen. Hij zal een groot man worden en Zoon van de Allerhoogste worden genoemd, en God, de Heer, zal Hem de troon van zijn vader David geven. Tot in eeuwigheid zal Hij koning zijn over het volk van Jakob, en aan zijn koningschap zal geen einde komen.’
[…] Maria zei: ‘De Heer wil ik dienen: laat er met mij gebeuren wat u hebt gezegd.’ Daarna liet de engel haar weer alleen.
Lucas 1:26-27, 30-33, 38

Geven is vaak zoveel makkelijker dan ontvangen. Ik denk dat veel van ons daar wel een voorstelling bij kunnen maken. Over voorstellingen gesproken! Vorig jaar volgde ik lessen theatersport. Dat is een vorm van theater, waarin improviseren centraal staat: het doen met dat wat nu is. Improviseren betekent ‘ja’ zeggen met hoe (het spel van) de ander zich aandient, zonder je er tegen te verzetten. Dus start je medespeler de scène met ‘Hallo mam, moet je horen wat ik nu van de buurvrouw hoorde!’, dan heb je dat te accepteren, te ontvangen. Vanaf dat moment bén je de moeder en ga je met die werkelijkheid verder – ook al heb je geen idee hoe het verhaal gaat. En zo ontwikkelt de scène zich steeds verder, over en weer. Eigenlijk is theatersport een vorm van voortdurend oefenen met ontvangen. Steeds weer uitgaan van een nieuw, verder verdiept, begin. Met soms heel onverwachte wendingen!

Omarmen hoe het leven zich aandient. Ook de lijfspreuk van de oud-Griekse filosoof Epictetus: Sommige dingen hebben we onder controle, en andere dingen niet. In allerlei gesprekken en lessen leert hij hoe je je vanuit die houding kunt gedragen, hoe je op situaties kan reageren. Oefenen in je denkhouding, en als de situatie erom vraagt die misschien wel drastisch veranderen.

Accepteren, ontvangen, oefenen, vertrouwen. En misschien wel een beetje improviseren.

~Jorika B.

Voor de koorleider. Op de wijs van De Lelies. Een getuigenis. Van Asaf, een psalm.

Hoor ons, herder van Israël, die Jozef leidt als een kudde.
U die troont op de cherubs, verschijn in luister aan Efraïm, Benjamin en Manasse.
Laat uw kracht ontwaken, kom, en red ons.
God, keer ons lot ten goede, toon uw lichtend gelaat en wij zijn gered.
HEER, God van de hemelse machten, hoe lang nog blijft U vertoornd op uw biddende volk?
U liet ons brood van tranen eten en een stroom van tranen drinken.
U hebt andere volken tegen ons opgezet, onze vijanden drijven de spot met ons.
God van de hemelse machten, keer ons lot ten goede, toon uw lichtend gelaat en wij zijn gered.
Psalm 80:1-8

(c) Fred Manschot

De ‘wijs van De Lelies’ kent niemand meer. Van Asaf hebben we lang niets meer gehoord. En eerlijk gezegd lijkt er ook van die machtige, leidende GOD in onze wereld niet veel meer over. Maar nog altijd klinkt de roep om een beter lot, een ander bestaan. Redding. Omdat je het zelf nodig hebt, of juist voor iemand anders. De sleutel? In deze psalm is dat het lichtend gelaat van GOD.

De coverfoto van Opgang trof me. Twee kinderen houden een brandend adventssterretje in hun handen. Het zachte licht schijnt op hun gezicht. Op de schemerige achtergrond staat een flat, waarin de hele wereld woont. Licht voor de wereld. Klein, maar richtinggevend in onze ‘wereld zonder GOD’.

Een glimp van GOD te zien, dat gun ik iedereen. Ik hoop dat ook ik lichtdrager ben, af en toe. Een lichtend gelaat dat redding brengt? Geen idee, maar ik weet wel waar te beginnen.

~Douwe v. B.