Zwijgen

De menigte stond buiten op Zacharias te wachten, en de mensen vroegen zich af waarom hij zo lang in het heiligdom bleef. Maar toen hij naar buiten kwam, kon hij niets tegen hen zeggen. Ze begrepen dat hij in het heiligdom een visioen had gezien; hij maakte gebaren tegen hen, maar spreken kon hij niet. Toen zijn tempeldienst voorbij was, ging hij terug naar huis.
Lucas 1: 21-23

De aankondiging van de geboorte van Johannes (Lees het hele verhaal in Lucas 1:5 – 25) is een indrukwekkend gesprek tussen aartsengel Gabriël en Zacharias. Stel dat het zou kunnen. Stel dat je Zacharias bent. Stel dat iemand je hoop geeft, terwijl je de hoop allang hebt opgegeven. Dat maakt stil en zet aan tot twijfel en overdenking. Dan komt het op. Een diep verdriet over gemis en leegte in een kinderloos gezin. Een intense blijdschap over een wens die toch in vervulling kan gaan. Een keiharde splitsing tussen tussen twee botsende emoties, en tussen twee mogelijkheden stil worden en moeten zwijgen. Een ongelofelijke verwondering over wat is. Ongelofelijke dankbaarheid voor wat zal zijn. In het stille zwijgen van Zacharias schuilt alles.
~ Daniël v H.

Over de stilte

Zolang er nog ergens iemand bestaat
met wie ik als mens kan spreken,
vind ik ook wel een stilte, midden op straat,
een stilte die niet kan breken.

Een kostbare stilte van zuiver glas,
dat ik zelf met mijn stem heb geslepen.
Als ik er niet was, en die stem er niet was,
had niemand die stilte begrepen.

Maar als Hij er niet was,
en Zijn stem was er niet,
dan was er van stilte geen sprake.
Alleen maar van zwijgen, zo hard als graniet,
en dat kan je doodeenzaam maken.
Maar de stilte, dat is een tweestemmig lied,
waarin God en de mens elkaar raken.

Guillaume van der Graft